Rozdział 16

Czytasz? Komentujesz! 

Obudzenie się było dla niej bolesne. Nie tylko głowa, ale i ciało paliło. Jęknęła żałośnie. Ktoś szybko podbiegł i wlał jej w gardło dwa paskudne eliksiry. Jeden z nich musiał być przeciwbólowy - po chwili było już względnie znośnie. Uchyliła lekko powieki. Obraz był rozmazany, ale jasny. Musiała być w Skrzydle Szpitalnym. Tak, na pewno była w Skrzydle Szpitalnym. Niepewnie uniosła się na łokciach. Jej ręce drżały, jakby podejmowała nie wiadomo jaki wielki wysiłek. Zauważyła przemykającą ciemną postać, wrzeszczącą na drugą - purpurową.
-...śmierć...trucizna...jak mogło...dopuścić! ...niewiniątka...wszędzie! - krzyczał znajomy głos.
 Czarny Pan.
 Jej ojciec był w szkole. Ale jak? Zrozumiawszy tylko urywki zdań mogła bez trudu wywnioskować. Została otruta. Nie wiedziała kto chciał się jej pozbyć. W szkole? Przecież to aż dziwne. Owszem, miała wrogów, ale żeby dochodziło aż do takich aktów nienawiści?
-..to tylko młodzieńcze wygłupy...niechcący...kto...chciał śmierci... - odparł lekceważąco drugi głos należący do dyrektora szkoły.
 No to pięknie. Uwięziona w słabym ciele nie wiedziała co dokładnie się stało. Zrezygnowana zaklęła pod nosem. Zwróciło to uwagę pielęgniarki, która w mgnieniu oka znalazła się przy niej.
-Słyszysz mnie? - zapytała troskliwie.
-Yhy... - wyjęczała Tenebris.
- Czy możesz powiedzieć mi, co się stało?
 Widziała cienie osób stojących za madame Pomfrey. Nie potrafiła ich zliczyć. Mimo to opowiedziała co pamięta. Wspomniała o zaklęciu rzuconym przez Rona, przebiegu uczty i o wypiciu soku, po którym zrobiło się jej gorzej. Kobieta przytakiwała, ale nie przerywała opowieści. Gdy dziewczyna zakończyła pielęgniarka rozgoniła wszystkich z wyjątkiem Czarnego Pana, któremu dała "pięć minut, inaczej i jego przypnie do szpitalnego łóżka".
 Przewracając oczami rozwścieczony Voldemort usiadł obok córki. Ta niepewnie spojrzała na niego.
-Długo spałam? - spytała słabym głosem.
-Tydzień. Prawie cię to zabiło. Podobno był to Eliksir wywołujący gorączkę, tylko nieudany, oczywiście. Stary idiota nawet nie ma zamiaru wyrzucić sprawców, a co ważniejsze, oświecić kto był tak odważny. Po twoich zeznaniach podejrzewam rudego.
 Tydzień... Zamknęła oczy i ściągnęła brwi. Bolała ją głowa. Nic dziwnego, że nie jest w stanie się podnieść. Siedzieli w ciszy, dopóki nie zjawiła się Poppy. Nie sądziła, że ktoś jest w stanie przegnać tego Czarnoksiężnika. Gdy wróciła napoiła dziewczynę kolejnymi eliksirami, po czym panna Riddle zapadła w sen.

 Łącznie przed dwa tygodnie tkwiła w sidłach pielęgniarki. Migiem udało się jej odzyskać siły, choć szybko się męczyła. W piątek po południu, zaraz po opuszczeniu szpitala musiała się skierować do gabinetu dyrektora. Rzuciła podane jej hasło do chimery i uniosła się ku górze wraz ze schodami. Na miejscu czekali na nią ojciec, profesor McGonagall państwo Weasley oraz rodzicie Deana i Seamusa. Oskarżeni również tam byli. Obserwowali przybyłą spod byka.
 Tenebris od razu poczuła się nieswojo. Przeczuwała aferę i to nie małą. Usiała we wskazanym fotelu odprowadzona wzrokiem zebranych.
-Chyba wszyscy wiemy dlaczego się tu zebraliśmy. Chłopcy narozrabiali. Czy coś jeszcze trzeba dodać? - rzucił lekceważącym tonem.
-Prawie zabili mi córkę nieumiejętnie przygotowanym eliksirem... - wysyczał.
-Przesadzasz, Tom. Dziewczyna żyje i ma się dobrze! Nie lepiej zapomnieć o całej sprawie? - starzec sięgnął po kolejnego dropsa.
 -Zapomnieć? - oburzyła się Minerwa. - Może jeszcze nazwiesz to nieszczęśliwym wypadkiem? Wlanie nieudanego eliksiru do dzbanka, z którego mógł się napić każdy Ślizgon! Panna Riddle prawie umarła! A ty nawet nie masz zamiaru wlepić tym chuliganom najmniejszego szlabanu!
-Całkowicie się z tym zgodzę, Minerwo... - odezwała się pani Weasley.
-Mamo... - jęknął rudzielec.
-Ronaldzie Weasley! Nie tak cię wychowywałam! - wykrzyknęła Molly. - Natychmiast przeproś pannę Riddle! A pan, panie dyrektorze, niech odpowiednio ukarze młodzież, najlepiej rocznym szlabanem!
-Nie ma mowy! - zaprotestował Gryfon. - Prędzej pocałuję Snape'a niż ją przeproszę!
 Ron trzasnął drzwiami. Profesor Transmutacji westchnęła i odebrała chłopcom po 50 punktów oraz przydzieliła każdemu roczny szlaban. Artur niepewnie podszedł do Czarnoksiężnika.
-Chciałbym przeprosić za swojego syna, panie... Riddle. Wiem, że nic nie usprawiedliwia jego działania.
-Owszem, nic. -odparł chłodno Voldemort. - Jednakże nie mam zamiaru zemścić się na waszej rodzinie... Myślę, że z tym moja córka sobie poradzi.
-Dz-dziękuję? - wydukał rudowłosy mężczyzna.
 Czarny Pan "pożegnał" zebranych i zniknął w kłębach czarnego dymu. 

_____________________
To tyle! Pomyślałam, że chyba lepiej będzie to wyglądało, jak urwę teraz i kolejną akcję umieszczę w kolejnym rozdziale. Muszę przemyśleć parę kwestii...